Ang Kwento ni Segundo, Minuto, at Oras

Oras – Ako na naman ang magpaparaya. Ako na naman ang maghihintay. Ako na naman itong aasa na balang araw ay darating ka.

Minuto – Maraming salamat sa paghihintay. Maraming salamat dahil hindi ka napagod. Maraming salamat dahil hindi mo ako sinukuan. Kahit na minsan ang tadhana’y walang kasiguraduhan. Bakit mo nga ba ako hinintay?

Segundo – Pagod na ako. Tila walang katapusan ang dagok ng buhay. Pwede bang tumigil na lang? pwede bang huminto? Pwede bang magpahinga muna saglit? 

---

Oras – Parang wala namang nangyayari sa lahat ng aking ginagawa. Usad pagong ang tagumpay na aking gustong makamtam.

Minuto – Unti-unti. Dahan-dahan. Makakamtam ko rin ang aking mga pangarap. Hindi ko pa man kayang tumakbo sa ngayon subalit patuloy akong maglalakad hanggang sa abot ng aking makakaya. Hanggang sa minimithing tagumpay.

Segundo – Hindi ko naman pinili ang ganitong buhay. Mayaman. Kilala. Matagumpay. Pero bakit sa lahat ng mayroon ako, parang may kulang pa rin? Bakit minsan ay mas gusto ko pang makipagpalit ng buhay sa iba? Simpleng buhay lang naman ang gusto ko. 

---

Oras – Araw at gabi. Noon at ngayon. Bukas at magpakailanman. Walang nagbabago. Andito pa rin ako. Maghihintay lamang sa iyo.

Minuto – Akala ko ay siya na ang hinihintay ko. Ang hindi ko alam, siya pala ang nagtulak sa akin papunta sa iyo. May isang ikaw pala na sa akin ay naghihintay.

Segundo – Naririnig mo ba ang tinig ng puso ko? Sinasabayan nito ang tibok ng puso mo. At sana… Sana ay ako pa rin ang tinitibok ng puso mo.