When you left.

“I love yo , goodbye.”

Iyon ang h ling apat na salitang aking binitiwan sa h li naming pagkikita.

“Saan ka p p nta?”

“Hahanapin ko lang ang aking sarili.”

“Pwede naman kitang samahan sa paghahanap ah.”

Bakit nga ba d marating ang pagkakataon na k ng kailan mas napapalapit ka na sa isang tao ay saka mo naman kinakailangan l mayo? K ng babalik ka ba sa nakaraan, mas pipiliin mo na lamang ba na sana ay hindi mo na siya nakilala?

“Bakit Joseph ang pangalan mo?”

“Mahabang kwento pero sabi ng nanay ko ipinanganak ako na kasabay ang piyesta ng St. Joseph, isang l gar sa amin.”

“B ti hindi ako ipinangalan sa piyesta ng l gar namin. Parang ang bantot pakinggan eh.”

Na wi ang mga simpleng tan ngan sa mahabang  sapan. Tama nga sila. Na kapag t mitibok ang iyong p so para sa isang tao, gising na gising ito. Kahit na ab tin pa kayo ng magdamag magka sap.

Pero tama rin ang iba. Hindi dahil t mibok ang p so mo, ay siya na ang babaeng para sa iyo. Bago mo pa man siya nakilala, matagal na talagang t mitibok ang p so mo.

“Kapag ikakasal ka, saan mo g sto? Beach wedding? Garden wedding?”

“Mas g sto ko ang garden wedding. Bakit mo naman naitanong?”

“Wala naman. Para abay ako sa kasal mo? :-)”

“Ikaw, saan mo g sto?”

“Kahit saan… Basta sa tabi mo.”

*silence*

Hindi pala kayang daanin ang lahat sa biro. Y ng tipong g sto mong sabihin ang totoo pero hindi mo masabi kaya dinadaan mo na lang sa biro minsan. Kaya sig ro nagbiro din ang tadhana para sa ating dalawa.

Makalipas ang dalawang taon. Nagkita tayo nang hindi inaasahan. Sa isang book cafe. Nagkatitigan tayo ng pitong seg ndo. Sa dinami-dami ng l gar sa Pilipinas, doon pa talaga tayo nagtagpo. At wala akong nabigkas na ibang salita k ndi…

“Hi.”

The end. Justifies the means.

Read: When I was gone.