When I was gone.

”  love you.”

That was the last three words  ‘ve heard from h m. B gla na lang s yang naglahong parang bula. Bulang nagpapaalala ng am ng nakaraan.

“Hello. Are you busy?”

“Wa t lang, ‘ll check my to do l st. Oooops. Medyo busy. Pero and to ka pala sa to do l st ko. Eto oh! ‘Spend t me w th her.'”

That was the f rst t me   texted h m w th so much long ng for h s t me and presence. Oo na nga. M ss na m ss ko na s ya. Kaya ayun. Nagtext ako sa kanya. Gwapo lang n ya ha! Ako pa ang naunang magtext. Ka n s!

“Kuma n ka na?”

“Hulaan mo!!!”

“Ka n s! Bye na nga!”

“Kumaka n pa lang. Hehe Kaw?”

“Katatapos lang. Pasta and coffee lang ang d nner ko.”

May mga pagkakataon na masaya na ako kah t sa ganoong mga s mpleng convesat on. Pero nakakak l g kapag s ya m smo ang naunang tumawag.

“Hello? Oh napatawag ka? May problema?”

“Meron.”

“Hala! Ano?”

“Nasolusyunan na ang problema. Ngayon-ngayon lang.”

“Nako naman! So boses ko ba ang solusyon?!”

H nd  ko namalayan na sang oras na pala ang nakal pas. Bak t nga ba masaya ako sa tuw ng kausap at kasama ko s ya?

“*sm ley*”

“Seenzoned.”

“Loko! Hahaha!”

“Joseph left the conversat on.”

“Ka n s!”

“Joseph s m ss ng you.”

“Hahaha! M ss you too! LOL!”

Bak t ganoon? Ang gaan ng loob ko sa tuw ng kausap ko s ya? Pero bak t kung ka lan lumalap t na ang puso mo sa sang tao, saka naman s ya lumalayo?

“Bak t?”

“Ka langan.”

“Ouch.”

“*cry ng emot con*”

Maram ng buwan na r n pala ang nakal l pas nang naglaho ang mga bula. Pwede bang gumawa ng maram ng mga bula? Papal par n ko ang mga  to sa h mpapaw d. At  papanalang n kong kung maglalaho man ang mga  to, nawa’y sa mga kamay mo maglaho. Kasabay ng paglaho ay ang pagbabal k ng mga alala nat ng dalawa. Ako at  kaw.

Then all of sudden…

“Hi.”

To be continuend.

Read: When you left.