Ang Nakaraan: Isang Taong Pag-ibig

(July)

Makalampas isang taon na rin pala nang ikaw ay aking nakilala

Nakaupo ako noon sa customer’s lounge nang ikaw ay aking unang nakita.

Palakad-lakad ka noon, papunta rito, papunta roon

Bakit nga ba ang tingin na ito ay hindi nakaabot hanggang sa kahapon.

(August)

Natanggap ako sa kumpanyang pinapasukan mo

Hindi naman talaga ikaw ang pinunto ng pumasok pa rito

Ngunit nakilala kang lubos dahil sa isang pagkakapareho

Isang bagay kung saan tayo ay nagkasundong husto

(September-October)

Di nagtagal ikaw ay lubusang nakilala

Ang kabaitan mo ay lubusang ipinakita

Mga sulat, pagkain at pagtawa

Ay naibahagi ng walang alinlangan

(November-December)

Di pa lalong nagtatagal ikaw ay umamin

Nang pagtinging nais palalimin

Sabi mo ang iyong pagmamahal ay nais ihandog sa akin

Iniisip kahit sa pag-aasawa ay tayo na rin

(January)

Ngunit dumating ang isang dagok sa buhay

Na halos aking ikinamatay

Bumalik siya at ako ay inaway

Sinasabing siya ang una at huli sa iyo’y aakay

(February)

Gumuho aking mundo ng aking nalaman

Ang iyong pagsinta ay isang huwad na kaalaman lamang

Tila isang karimlan ang aking nakamtan

Ako pa lang hindi siyang sinisintang ganap

(March)

Nangyarit minarapat na lamang na lumayo

Sa sobrang sakit ng nararamdaman ay nag-aalimpuyo

Panlolokong nangyari na hindi pa rito natapos

Kunwaring pag-ibig lalong nahila ng paragos

(April)

Iniwan mo akong nag-iisa, naglalamig, nanlalata

Sumama kang ganap sa unang inibig at sinisinta

Buhay naging akala ay magiging ganoon kadaling kalimutan

Ngunit ako’y humarap sa isang ganap na karimlan

(May-June)

Ngayon matapos ang lahat-lahat

Parang isang punong-kahoy na sinisibak

Gaano man katagal ang lumipas hindi natitiyak

Kung kailan matatapos ang aking pagtatangis

Kailan ba ito magwawakas?

***

Ito ang nangyari:

Nagkakilala kami sa dati kong work sa Chowking Cavite (hindi totoong company at lugar – for safety lang ng sumulat). Una ko siyang nakita nung ininterview ako ni Manager sa office nya. Payat sya, maliit na tao, maitim at mahaba ang loob. Medyo napapansin ko na siya noon kasi mukha siyang anime (yung buhok niya kasi parang kay Uchiya Sasuke)

Natanggap ako doon tapos nakilala ko siya. Mahilig talaga siya sa anime kaya siguro ganoon ang asta nya doon. Loner siya, na sa opinyon ko ee karaniwan para sa mga anime lovers.

Nagtagal tagal nagkakausap na kami ng madalas. May mga pagkakataon na sumasabay pa siya sa akin pag-uwi ng Liliw (hindi totoong lugar – for safety lang ng sumulat) since ang parents niya ay lumipat na din as Liliw. Nagtagal-tagal pa napansin ko na tuwing papasok ako meron nang nakapatong sa table ko na kung ano-ano. Minsan chocolate, etc. kadalasan ay ung DQ.

Bandang November na noon umamin siya sa akin na gusto niya ako. At gusto niya raw manligaw. Gusto niya daw na ako ang makakasama niya habang buhay.Tuloy pa rin siya sa pagbibigay sa akin ng mga regalo at kung ano-ano pa.

Dumadalas na yung pagkakataon na sumasabay siya sa akin pag-uwi at paghatid sa akin sa sakayan. Hindi ko rin inaasahan na “nahulog na pala ako sa pag-ibig”

Ngunit dumating ang January, may tumawag bigla sa akin noon. Yun pala ay ung live-in partner na. Kung ano anong sinabi nya sa aking masama. Dahil doon lumayo na ako (Yun na rin ang isa sa mga dahilan kung bakit ako nag-resign sa Chowking Cavite)

Sobrang dami na rin ng masasakit na salita ang nasabi nya sa akin. Minsan tinakot nya din ako na magsasampa siya ng kaso dahil sa lahat ng gulong iyon. Ginusto niya pa minsan na mageskandalo sa opisina dahil dito. Para siyang isang multong di makaalis alis sa mundo.

Masakit ngunit kailangang ako ang umalis. Kailangang magpatawad. Magpatawad sa kanya at nagawa niya. Kailangang magpakatatag sa kabila ng lahat. Kahit mag-isa ako noon at walang nasasabihan, kailangan kong magpaka-ayos.

Dumating ako sa puntong wala akong kinakausap sino man. Lumalabas lang ako sa kwarto tuwing may kailangan ako (pagkain, pagligo, etc). I shut my life of the world I have been, no contact with friends. Palagi na lang umiiyak silenty. Palaging tulala. Ganoon ba ang stress cardiomyopathy doc? Halos sirain ko na ang buhay ko noon. Walang pangarap. Gumigising at tumutulog. Ganito na ang aking naging buhay sa loob ng ilang buwan.

At most narealize ko na anjan si God at hindi niya ako iiwan sa kabila ng lahat ng ito. Nagpaka-ayos ako. Muli akong nakabangon dahil sa Kaniya. Upon several months of making myself miserable, lasting it, I started to make the blog and page on FB, sharing God’s love for us. I pledge to attend worship concerts at most (Planetshakers). I made my first painting out of the silent cries of my “strong heart”. I pledge to gave back everything to God and trust Him with all I have. Because I have Him, I am where I am today.

***

Ito ay ipinadala ng isang babae na ayaw munang magpakilala. Pero itago ko daw siya sa pangalang Online Bianca.

Bukod sa post ko kahapon na 7 Steps to Moving, ano sa tingin mo ang magandang ipayo sa kanya? 🙂

***

Salamat sa pagsubaybay sa aking mga blogs! Abangan araw-araw ngayong Oktubre ang aking mga blogs bilang paggunita ko sa aking 1^st year blogging anniversary.

Ilagay ang email address kung gusto mong maging updated sa mga blog posts ko. 🙂

Dr. Eamer’s FB Page: https://www.facebook.com/iamdoctoreamer

Photo Credits (here)

Occasionally, visitors may see an advertisement here.

 

Advertisements