Sobre ng Pag-asa

Hindi ko na alam kung ano ang aking gagawin ngayon. Mahirap talagang maging mahirap. Gusto ko nang magnakaw o di kaya’y mangdukot na lamang. Pero hindi iyon kaya ng konsensya ko. Kahit mahirap kami, maayos naman akong pinalaki ni Inay. Lagi niya akong pinapangaralan na maging matapat at magtiwala lang daw sa Diyos.

Pero parang may boses na nagsasabi sa akin na hindi mapapagaling ng katapatan ang aking Inay. Paano ako magtitiwala sa isang Diyos na hindi ko naman nakikita? Madaming katanungan ang gumugulo sa aking isipan.

Nakaratay sa bahay si Inay at mataas ang lagnat. Hindi ko siya maibili ng gamot o ang madala sa ospital dahil wala naman akong pera. Elementarya lamang ang tinapos ko. Kinailangan kong tumigil sa pag-aaral dahil iniwan kami ni Itay noong Grade 6 ako. Sumama siya sa mayaman niyang kalaguyo. Wala na akong balita sa kanya simula noon.

Isang kahig isang tuka ang buhay namin ni Inay. Iba’t ibang klase ng trabaho na rin ang pinasok ko. Naging kargador ako sa isang tindahan ng bigas. Naranasan ko na rin ang maglinis sa mga babuyan. Minsan ko na ring pinasok ang maging construction worker. Mahirap pero dapat kayanin para sa amin ni Inay.

Gusto kong mag-aral dahil sabi ni Inay mas magandang trabaho ang pwede kong pasukin kapag tapos ako ng high school o kolehiyo. Kaya naman sinubukan kong mag-ipon. Bumabawas ako ng sampung piso sa bawat araw na ako ay may suweldo sa mga trabahong aking pinasukan. Inilalagay ko ito sa isang sobreng puti. Ang sobreng ito ay ang tanging alaala ko na lamang kay Itay. Bago siya lumayas at sumama sa iba, inawanan niya si Inay ng sulat na nakalagay sa sobre na ito.

Wala nang laman ang sobre na ito dahil naibili ko na ng gamot ni Inay simula noong isang linggo. Mahigit pitong araw na rin kasi siyang maysakit. Sabi naman ng mga kapitbahay ay normal lang daw ang magkasakit sa tulad naming mahihirap. Sila rin ay madalas daw nagkakasakit pero nakakayanan naman. Para saan pa’t gagaling din daw ang Inay ko. Hindi rin uso ang magpatingin sa ospital dahil nga mahirap lang kami.

Kanina bago ako umalis ng bahay ay nanginginig si Inay at inaapoy pa rin ng lagnat. Hindi ko kayang makita siya sa ganoong kalagayan nang wala man lang akong gagawin.

Nandito ako ngayon sa isang upuan sa may parke ng aming bayan. Hindi ito kalayuan sa aming munting barong-barong kung saan iniwan ko muna si Inay.

Hindi ko alam kung bakit ako nandito ngayon. Hindi ko alam kung gusto ko bang mamalimos o magnakaw. Madaming gumugulo sa aking isipan. Ang gusto ko lang naman talaga ay madala si Inay sa ospital at mapatingnan siya. Nais ko lang naman na gumaling na siya agad.

Naiiyak na ako dahil hindi ko alam ang aking gagawin. Unti-unting pumapatak ang aking mga luha nang hindi ko namamalayan. Gusto kong kumuha ng kaunting pag-asa pero hindi ko alam kung saan ito kukunin. Nakapikit na lamang ako at dilim na lang ang nakikita. Hindi ko alam kung may darating na liwanag sa sitwasyon namin ni Inay.

“Utoy, nahulog ang sobre mo,” wika ng isang lolo na kumalabit sa aking likod. Dumaretso lang siya sa kanyang paglalakad at bigla na lang akong natauhan na tila nagkaroon muli ng ulirat. Ako’y napamulat at nakita ko sa may tabi ng aking kanang paa ang isang asul na sobre. Tiningnan ko ulit ang direksyon na pinuntahan ni lolo subalit hindi ko na siya naaninag pa.

Binuksan ko ang sobre at may laman itong sulat. Binuklat ko ang nakatuping papel at binasa ko ito:

Hindi ko alam kung bakit ako sumusulat sa isang taong hindi ko kilala. Hindi ko rin alam kung may makakabasa ba talaga ng sulat na ito. Ginagawa ko lang ito dahil ito ang narinig kong gawin pagkatapos kong manalangin ngayong umaga dito sa parke.

Gusto ko lang sabihin na may plano ang Diyos sa iyong buhay. Malinaw ang sinabi niya sa Jeremiah 29:11, “For I know the plans I have for you, plans to prosper you and not to harm you, plans to give you hope and a future.” Hindi ko alam kung naiitindihan mo ang mga katagang iyan pero iyan ang aking pinanghawakan simula noong namatay ang aking asawa at anak sa isang aksidente. Ako lamang ang nabuhay noong nabangga ang aming sasakyan ng isang rumaragasang trak. Hindi ko matanggap ang katotohanang wala na sila. Tinanong ko ang Diyos kung iyon ba talaga ang plano Niya sa akin. Nagtanim ako ng galit sa Kanya.

Nakatakda nang araw na iyon ang plano kong magpakamatay sa pamamagitan ng pagbibigti. Inaayos ko ang lubid na aking gagamitin nang biglang may kumatok sa aking bahay. Iniabot ng isang kartero ang sobreng nagpabago ng aking buhay.

Ang sulat na iyon ay mula sa aking kapatid na nagpapastor sa Mindanao. Ibinahagi niya ang kanyang mga karanasan doon at mga patotoong buhay ang Diyos. Nagbigay din siya ng mga verses na nagbigay kasagutan sa aking mga katanungan. Alam kong ang Panginoon ang kumilos nang mga sandaling iyon. Nanalangin ako at humingi ng kapatawaran. Nawala ang lahat ng galit at poot sa aking puso. Nanumbalik ang aking pananampalataya sa Kanya at mas umigiting pa ito. Dumalo ako sa isang church na inirekomenda ng aking kapatid. Ngayon ay naglilingkod ako sa Diyos bilang isang doktor. May mga sakit na kahit ang mga bihasang doktor ay hindi maipaliwanag kung paano gumaling ang mga iyon. Ang tanging ginagawa ko lang naman ay ipinagdadasal ang aking mga pasyente. Mahirap ipaliwanag pero sabi nga sa Hebrews 11:1, “Now faith is confidence in what we hope for and assurance about what we do not see.”

Madami pa sana akong gustong ibahagi sa taong makakabasa ng sulat na ito. Pero alam kong magkikita tayo sa tamang panahon.

Kalakip ng sobreng ito ay isang libong piso. Hindi ko alam kung bakit ito pinagawa sa akin ng Diyos pero alam kong makakatulong ito sa iyo. Nawa’y makatulong ang perang ito sa kung ano man ang pangangailangan mo ngayon.

– Doctor Eamer

Matapos kong basahin ang sulat na iyon ay binuksan ko ang sobre at may nakalagay ngang isang libong piso. Kumaripas ako ng takbo pabalik sa aming bahay upang madala ko na sa ospital si Inay.

Salamat sa Diyos at naagapan agad si Inay. May dengue pala siya. Nagkasya naman ang isang libong pisong iyon para sa pambayad namin sa pampublikong ospital.

Sobrang galak ang aking naramdaman at kinabukasan pagkalabas namin sa ospital ay pinuntahan ko ang clinic ni Doctor Eamer. Naglagay kasi siya ng address niya doon sa sobre. Napakabuti niyang tao. Ang dami niyang kinuwento sa akin. Sabi pa nga niya kung nabubuhay daw ang kanyang anak ay magkasing edad kami. Lalaki rin kasi ang anak niyang namatay sa aksidente.

Naging tatay na rin ang turing ko sa kanya. Isang beses sa isang linggo ay dinadalaw ko siya sa kanyang clinic. Binabahaginan niya ako ng salita ng Diyos. Madami akong natutunan sa kanya. Pinaaral niya rin ako ng high school. Ginawa niya akong scholar ng kanilang Hope for All Foundation Incorporated (HAFI).

Sa katunayan dalawang taon na ang nakalilipas noong nakapagtapos ako ng high school. Ngayon ay patapos na ako ng vocational course na aking kinukuha. Sa umaga at hapon ay pumapasok ako at pagkatapos ay dumadaretso ako sa clinic ni Doctor Eamer upang magtrabaho. Binigyan niya ako ng mga clerical works kapalit ang pang-araw-araw kong pambaon at pagkain habang pumapasok sa vocational course na aking kinukuha.

Ito na ang simula ng katuparan ng aming mga pangarap ni Inay. Salamat sa Diyos.

***

Ito ay inilahok ko sa Simpleng Book Club (SBC) Short Story Writing Contest noong Agosto. Akalain mo iyon, 3rd place ito! 🙂 Salamat sa opportunity SBC! God bless sa inyong mga WattPad writers.

***

Salamat sa pagsubaybay sa aking mga blogs! Abangan araw-araw ngayong Oktubre ang aking mga blogs bilang paggunita ko sa aking 1^st year blogging anniversary.

Ilagay ang email address kung gusto mong maging updated sa mga blog posts ko. 🙂

Submit

Δ

Dr. Eamer’s FB Page: https://www.facebook.com/iamdoctoreamer

Photo Credits (here)

Occasionally, visitors may see an advertisement here.